خدا جون میدونم هستی و صدای منو می شنوی. می دونم که همیشه در حال کمک کردن و جلو بردن کارامونی. می دونم تو خیلی کارا برامون کردی و می کنی و هیچ منتی هم نداری. فقط می خوام بگم الان به کمکت خیلی نیاز دارم می دونم که هوامو داری لطفا این ایام زودی تموم شه خیلی استرس دارم و سخت می گذره...
-نظرت تو چیه؟؟؟
- عادت کردم به کم گرفتن خودم.
-چرا؟
- نمی دونم فقط کافیه یه اشتباه کوچولو کنم و اونوقت خودمو سرزنش می کنم. به خاطر همین هیچ وقت جرات یه شروع تازه رو ندارم.
- به نظرت راهکارش چیه؟
- نمی دونم. هر وقت می خوام شروع کنم این ترس لعنتی استرسی وارد می کنه که حس می کنم می خوام سنکوب کنم. و دنبال یه راهم که کمکم کنه. به خاطر همین همیشه شروع کردنم خیلی طول می کشه و عذاب آوره.
-----> شما می تونی کمکم کنی و یه راهکار بهم بدی؟ ممنونت می شم مخاطب عزیز
می دونی چیه این روزا حال دل و روح و روانم به شدت پریشان ابریه. همش فکر می کنم و بعدش گریه. حرفایی که نمی تونم به کسی بزنم قلبمه شده روی دلم هی برای خودم تکرارشون می کنم هی برای خودم می نویسمشون ولی نمی رن که نمی رن. دلم خیلی گرفته.
فهمیدم خودشناسی و کند و کاو توی خودت اونقدا هم خوب نیست می رسی به جاهایی از خودت از روحت که می بینی نیاز به مرمت تعمیر یا شایدم ساختن دارن اما تو نمی دونی چطور از عهده این کار را بربیای. می رسی به ترسات و می بینی اون ترس تنهایی که یه مدتی واسه ات قد علم کرده بود ترست نیست از چیزایی توی زندگیت می ترسی که اصلا بهشون هم فک نمی کردی.
وااااااااااااای خدا چطور می تونم خودمو درست کنم. دیگه می دونم که دعای درست کردنمو به گفته اون آقای سخنران اجابت نمی کنی مگر اینکه خودم قدم بردارم و اقدام کنم. آخه خدا من بلد نیستم حداقل یه راهنمایی کوچیک بکن فک کنم بفهمم.
خدا می خوام این ترسا ازم دور شن می خوام جلو برم می خوام پرواز کنم یعنی می شه من به تو ایمان دارم ولی به خودم نه اگه هفته پیش ازم می پرسیدن می گفتم به خودم ایمان ندارم اما فهمیدم ایمان و اعتقادی به خودم ندارم. هی ....